SARDUNYALAR

öldüğünü evinin pencerelerini kapadığında anladım..

sırtıma vura vura koşuştuğunda çocuklar..

bir süre inanamadım,

neden gittiğini düşündüm..

hain bir aşkın şehidi olmana üzüldüm..

öyle bir heyelan koptu ki,

öyle yok oldun ki anlayamadım..

en çok; yıkadığın halılar kurumadan gittiğine ağladım..

sana hiçbir zaman soramayacağım,

ayakkabıların neden boyasızdı diye..

ceketinin iç cebinde sakladığın tarağını bulamayacağım..

öldüğünü parmaklarını görünce anladım..

artık sorulması gereken sorular yanıtsız kalacaktı..

ve pencerelerindeki sardunyalar ağlayacaktı..

"bu şiir;hayat arkadaşlarını yitirenlere adanmıştır.."