[1mk] Deli/m..

Bir odadan diğerine kayarken, Aklımdan isimler geçiyor, Her zaman ki gibi kapıdan bana sesleniyor Selim-Tamam,tamam geliyorum. Anne hadi yetişemiyorum çeşmeye misketlerimi temizlemem lazım-Sonra dışarı çıkıyorum.Ah hadi ama yine bana öyle bakmayacaksın değil mi?Duymuyor beni…Elindeki kalemi bırakıp gidiyor.Neredeyse her ay kalem getirirdi bana.

Sanki onun verdiği kalemle yazarsam ona yazıyor gibi olacaktı.Elimde tek bir kalem bile yok.

Ama hala ona yazıyorum.Yangından sonra beni bile zor kurtarmışlar. Bir keresinde teyzem –Ölümü isteseydin o zaman ölürdün şimdi değil- demişti. Haklı çıkmıştı. Ben ölemiyordum,ölemiyordum, ölemiyordum…Belki de istenmiyorumdur. Ne burada ne orada!

Hastane çıkışında yine teyzem karşılamıştı. Bu ikinci çıkışımdı. Tam 15 yıl geçmişti. Herkes bir gün unutacaktı ama çok çabuk unutmuşlardı.

Ben hala avuçlarımda derin yaralar taşıyorum. Gözlerimin arkasına bakılsa bile görülebilecek yaralar. Saklamıyorum ki! Ben buyum ama o değil…

Bir sebep arıyorum kendime zorluyorum. İki soru da cevapsız. Ama bulmalıyım…

Sorular yine yerleştiler. Üstelik tamda onu ilk öptüğüm arka bahçe de. Annem görmüştü. Tabi bizim başlar hemen öne utanmaya fırsatımız vardı. Şimdiki gibi bir plan yapmıyorduk! Yarın işe gidilecek akşam geri gelinecek varsa çayın kahven hafta sonuna sakla! İyi ki de yapmamışız.

Yüzüne bakıyorum çok büyümüş ama ilk baktığımda anlamadığım bir şey beliriverdi yüzünde.

Yanıma yaklaştı. O gün ki kadar yanı başımda değil. Ama elini tutmama izin veriyor. Ürküyor ben den korkuyu okuyabiliyorum gözlerinden. Uzun siyah saçlarına dokunmak istiyorum ama olmaz ben bunu yapabilecek en son kişiyim! Ve buldum işte o hala aynı çocuk yüzünü taşıyor. Bir kadın hep çocuk kalabilir mi? Gözlerine bakıyorum! Soruyorum…

Bir adam neden deli olur?

Ve

Bir deli neden sevilmez…

Sessizlik!

Hemen gidiyor bahçenin içinde ki mezar taşının soğukluğunu hissediyorum. Cevabını kendine saklıyor…

--
12/02/2010 04:02:00 PM tarihinde Ruhumun Cesareti tarafından 1mk adresine gönderildi