Günlerdir gözüne uyku girmiyor, içinde sebebini bile bilmediğin bir boşluk ve seni anlayacak kimse bulamıyorsun. Haftalardır hayat sana anlamsız geliyor, aynaya baktığında kendini göremiyorsun ve sesin yankılanmıyor duvarlarda. Ben sebebini söyleyeceğim ama sen kabullenmek istemeyeceksin, benim arkadaşlarım var diyeceksin. Ailem var, sonra sevgilim var işte dostlarım var diye ekleyeceksin. Ben yalnız olduğunu söyleyeceğim ama sen ısrarla inkar edeceksin, yalnızlığı yakıştıramayacaksın çünkü kendine. En kötü gününde yanında olacak onlarca insan olduğunu düşüneceksin başlarda sonra kafandaki sayılar azalacak zamanla. Kabul etmek istemeyeceksin, yalnızlık sana göre değil çünkü.
Arkadaşlarının en kötü günlerinde hep yanındaydın onların, dertlerini bıkmadan usanmadan dinledin, onlarda gelecekti yardımına! Ailen hep en büyük yardımcındı, seni en iyi onlar anlardı ya, ama olmayacak. En yakınında olması gereken ailen karşına geçip savaş boyalarını sürecekler sana karşı. Sevgilin hiçbir zaman seni düşünmedi aslında, hep onunla ilgilendiğin için yakınlarındaydı ama ilgilenmeyi azalttığın anda gidecek başka topraklara. Kimsen yok senden başka. Yalnızsın sen!! İstediğin kadar inkar et!
Aynaya baktığında gördüğün insan sana yabancı mı geliyor? Yoksa eski bir deftere yazdığın bir kaç satırı artık tanıyamıyor musun? Yoksa sende mi gittin kendinden? Sende sıkıldın, sende usandın, sende gittin kendinden. Kendinden başka kimsen olmadığına inandırmıştın oysa kendini ama bu da yalanmış kalan her şey gibi. Şimdi bunları okurken kendini sorguluyorsun ve içten içe haklı olduğumu bilmene rağmen gülüyorsun. Aslında bana olmasını istiyorsun ama kendine bütün kahkahaların. Sen kim yalnızlık kim değil mi? Evet, haklısın!
Günler geçiyor, kimseden haber yok. Aradığında telefonlarını açmıyorlar veya hepsinin işleri var. Yoksa hala onların dertlerini mi dinliyorsun, kimse umursamıyor değil mi seni? Sevgilinle işler nasıl gidiyor peki, onun bütün sorunlarını düzeltmiştin vaktinde o senin için neler yapıyor? Peki ya ailen hayatının en kötü günlerini yaşarken anlayış gösteriyorlar mı sana? Sen çabalamayı bıraktığında neleri kaybettin bir düşün, iyi düşün çünkü kaybettiklerin zaten senin değildi. Neyin kaldı peki, yaralı avuçlarında neler kaldı? Düştüğünde kim kaldırdı seni? Hala kabullenmek istemiyorsun ama yalnızsın sen!
Düşün, iyice bir düşün! Yoksa düşünmekten haricinde başka bir şey yapamıyor musun. Fikirler beynini kemiriyor, yüreğinde derin bir sızı. Ağlamak istiyorsun ama yapamıyorsun. Her şey yanlış gidiyor, bunların hiçbirini hak etmiyordun sen. Hiç bir şey yapmamıştın oysa, onların en kötü günlerinde yanında olmaktan başka. Ne zaman canları yansa sana geldiler hep ve hala geliyorlar değil mi? Sorunları iğne deliğini doldurmaz sana göre çünkü sen inandığın her şeyi kaybettin. Kendini suçluyorsun sebebini bilmeden, anlam veremiyorsun hala. Kabullen hadi, yalnızsın sen.
Kabullendiysen eğer son bir adım kaldı, sen hep yalnızdın ve inandığın her şey yalandı! Kabullen hadi! Kabullen!! Her şey daha güzel olmayacak! Yarın güneş doğmayacak!!!
4 Yorumlar
Hayat! bunu gerektiriyor çünkü.. kimse karşısının istediği kadar yakınında olamıyor, karşısındakinden çok istesede...