İnsanın Anlam Arayışı; Okuyan Us, 25. basım Ekim 2015, yazan Viktor E. Frankl
Sayfa 82'den: "Bir insanın kendi kaderini ve içerdiği onca acıyı kabul ediş yolu, kendi davasını seçiş yolu, ona, en ağır koşullar altında bile, yaşamına daha derin bir anlam katma fırsatı verir. Yaşam yiğitçe, onurlu ve özgecil olabilir. Ya da bu şiddetli kendini koruma kavgasında kişi, kendi insan onurunu unutup bir hayvan düzeyine inebilir. Burada, insanın, zor bir durumun sunduğu ahlaki değerlere ulaşma fırsatlarından yararlanma ya da vazgeçme arasındaki seçimi yatmaktadır. Bu da o insanın acılarına değip değmediğini belirler."
Sayfa 127'den: "Açık bir örnek vermeme izin verin: Bir keresinde, pratisyen hekim olarak çalışan yaşlı birisi yaşadığı ağır depresyon nedeniyle bana geldi. İki yıl önce ölen ve her şeyden çok sevdiği karısını kaybetmeye alışamamıştı. Ona nasıl yardım edebilirdim? Ona ne söyleyebilirdim? Bir şey söylemekten kaçındım, ancak onu şu soruyla karşı karşıya getirdim: "Sen ondan önce ölseydin ve karın seni yaşatmak zorunda olsaydı ne olurdu Doktor?" "Ah!" diye karşılık verdi, "Bu onun için korkunç olurdu; ne kadar acı çekerdi!" Bunun üzerine "Görüyorsunuz ya Doktor, onu bu acıdan kurtaran sizsiniz; elbette bunun bedeli de şimdi sizin onu yaşatmak ve yasını tutmak zorunda olmanız," dedim. Tek kelime etmeksizin elimi sıktı ve büromdan ayrıldı. Her nasılsa acı, bir özverinin anlamı gibi bir anlam bulduğu anda acı olmaktan çıkıyor."
Tanrı Daima Tebdil-i Kıyafet Gezer; Pegasus Yayıncılık, 3. basım Temmuz 2012, yazan Laurent Gounelle:
Sayfa 44'ten: "Sonra, insanların beklentilerine ille de uygun olmamayı kabul etmen, her zaman onların ölçütlerine, değerlerine uyum sağlamaman, farklılığını sergilemeye cesaret etmen, hatta rahatsız ettiğinde bile bunu yapabilmen gerekecek. Kısacası, başkalarına vermeyi arzuladığın imgeyi boş ver gitsin, senin hakkında ne düşündüklerini dert etmemeyi öğren.”
“Kendi farklılıklarını tamamen üstlendiğinde, o zaman başkalarının farklılığına da eğilebilir ve gerektiğinde kendini buna uyarlayabilirsin. Böylece daha iyi iletişim kurmayı, tanımadığın kişilerle temasa geçmeyi ve bir güven ilişkisi kurmayı, senin gibi davranmayan kişiler tarafından kabul edilmeyi öğrenirsin. Ama öncelikle seni biricik kılan şeyi kabul etmelisin, yoksa başka insanlara yaranmak adına kaybolmaya devam edeceksin.”
Ay Zalim Bir Sevgilidir, İthaki Yayıncılık, Bilimkurgu Klasikleri, 1. baskı Nisan 2017, yazan Robert A. Heinlein: Strateji, diplomasi, bilim kurgusal mekân incelikleri ve zenginliği konusunda muhteşem bulduğu kitabı pek beğenen "abla", onu övmeden geçemez.
Sayfa 401'den: "Fazla kalmadım – kalamadım; yapılacak işler vardı. Milla’yı sadece bir veda öpücüğü verecek kadar görebildim. Odasında yatıyordu, sadece uyuyor gibiydi. Sonra yükü almak için gitmeden önce sevdiklerimle bir süre oturdum. O güne kadar Mimi’nin aslında ne kadar yaşlı olduğunu hiç fark etmemiştim. Elbette birçok ölüm görmüştü, bazıları kendi soyundan gelenlerdi. Ama ufak Milla’nın ölümü ona ağır gelmiş gibiydi. Ludmilla özeldi –Mimi’nin torunuydu, ama büyük bir istisna ve onun müdahalesi sayesinde büyük bir istisna olarak eş-karısıydı da, en büyük ve en küçük.
Bütün Aykırılar gibi, biz de ölümüzü muhafaza ederiz –o vahşi gömü ayininin Dünya’da kalmasından çok memnunum; bizim yolumuz daha iyi. Ama Davis ailesi imalatçıdan çıkanı ticarî çiftlik tünellerine geri koymaz. Hayır. Küçük sera tünellerimize girer, yumuşakça şarkı söyleyen arıların arasında güllere ve nergislere ve şakayıklara dönüşsün diye. Geleneklerimiz Kara Jack Davis’in hala orada olduğunu söyler, ya da nice, nice, nice seneler boyunca açan çiçeklerden sonra hangi atomu kaldıysa onun.
Mutlu bir yerdir, güzel bir yerdir.”
0 Yorumlar