Mucizem

Gecenin karanlığında, karanlığın sessizliğini dinleyerek oturuyorum. Karanlık ürkütüyor aslında, fakat o müthiş karanlığın mucizesi korkumu bir nebzede olsa azaltıyor.
‘Mucize nedir?’ diyorum, ruhum cevapsız kalıyor.
Mucize nedir hiç düşünmedim.
Mucize bence, onca felaketin ardından yaşıyor olmamız.
Mucize, günlerdir aç bekleyen bir çocuğun bir parça ekmeğe ulaşmasıdır.
Mucize, ‘bitti’ dediğinde bitmemiş olmasını görmektir.
Mucize, bir bir olmasını istediğin dileklerin, farklı biçimlerde karşına çıkmasıdır.
Mucize, yaratılmış olmaktır.
Mucize, görünmeyene inanmaktır.
Mucize, Tanrı’ya olan aşktır.
Mucize, sevebilmektir bazen.
Mucize, duanın gücüne inanmaktır.
Mucize, nefes almaktır.
Mucize, mucizelere inanıyor olmaktır.
Mucize, kör kütük aşık olmaktır.
Mucize, mesafelere yenik düşmemektir.
Mucize, yeri geldiğinde kendini unutmaktır.
Asıl mucize, inanabilmektir geleceğe.
Mucizelerim birer birer gerçekleşiyor.
İyi ki mucizeler var.
İyi ki mucizemsin…