İskemle

Onca yüke rağmen ayakta durabilmek… Yüreğinin kaldıramayacağı sözler söylemek kendine… Kendi kendine sır vermek gibi. Aslında bütün olay burada başlıyor. Gibileri hayatımıza soktuğumuzdan beri, Yükler ağırlaşıyor. Sonra şikayet ediyoruz ‘’Neden bu kadar hızlı çarpıyor dalgalar kayalara?’’ diye…

  Sigaramdan bir duman daha aldım, sonra düşündüm… Biraz Savaş DİNÇEL dinledim.

   ‘’ İskemle sandım kendimi bir süre; üzerime oturacaklar diye korkulardaydım ama sonra yırttım Şemsettin, kendime telkinler yaptım “sen iskemle değilsin” diye diye, inandırdım kendimi. ‘’…

  Ben de korkuyordum. Sonra kendime telkinler yapmadım tabi. Ben hep korktum aslında. Sürekli birileri oturacakmış gibi geldi o iskemleye. Ben ne kadar oturtmamaya çalışsam da, oturanlar çok oldu. Sadece kalkmasını bilemediler. Kalkanlarda ya hasar verdiler ya da kırdılar ayaklarını. Tamir etmesi mümkün olmasa da, bir şekilde durabildim ayakta.  Yanlış anlamayın beni; isyan etmiyorum, sitem asla! Yoruldum belki de. Yazarken zorlanıyorum. Bunu söylemek utanç veriyor ama dayanmak zorundayım. Siz gelin oturun, ben yine dayanırım. İstediğiniz kadar kırabilirsiniz ayaklarımı, ben yine tamir ederim yüreğimi. Kalbim mi? Ona dokunmazsanız sevinirim. Kendisi biraz hassas da.