Öyle apansız olmadı gidişin;
Yavaş,yavaş, iliklerimden çekilerek,sessizce...
İçimizi yakan o ateş korken bile yok saymayı seçtik,
Ne kendimize diyebildik nede başkasına
Sahi bu neyi hafifletebilirdi ki
Yüreğimizde ki acıyı mı?,
İçimize düşen korun ateşe koşma telaşını mı?
Yüreğimdeki kor beynimde volkanik patlamalar yapıyorken bile susuyorum
O mahzun halinin içimi parçalayan bu acısı defalarca hançerlerken ruhumu...
Tüm ızdırap'ına rağmen sessiz duran halin yerle bir ediyor benliğimi...
Öyle apansız olmayan gidişin, sızısı artan bir haldi bende
Ne yapabilirdim ki zaman aktıkça artan yaralarına,yaralarıma
Daha çok mu sevmeliydim,daha çok mu öpmeliydim
Biliyordum ki daha çok ne yaparsam yapayım;
Ne bana yetecekti nede sana yetişecekti...
Apansız olmayan gidişine hazırlanan ruhum bir sabah apansız gidişinle öylece kalakaldı...
0 Yorumlar