içimde haykırış var
başkaldırıyorum kendime,kendimdeki susmazlığa...
avazım çıktığı kadar bağırmak
defalarca yakmak kendi canımı
buz keskini bir gecede haykırmak yüzüme
yaşayan ölü...
defalarca haykırmak ,
defalarca sesimi kesmek sessizce çığlık çabalarımda boğmak,
kendinin katili olanlara gülmezden evvel,
bir kez daha içime dönmek gömmek varlığımı yokluğuma,
serenat yapmak ruhuma...
bu çığlık,bu sızı neden
kim için, ne için ,nereye kadar?
sorular dolanıp ruhuma kördüğüm ediyorken tüm varlığımı,
yumruklarımı vurduğum görünmez duvarlar bir,bir yıkılıyor üzerime...
zehir zemberek bu gece
katran sarısı biz sızı delmekte ruhumu
hani ömür denen yazgı hep acımı
hep acıtır mı,
yoruldum senden hayat
defalarca yoruldum,
yılmak istedim ,yılamadım
ağır bir zambak kokusu doluyor odamın karanlığına
acılar gibi dem alıyorum nem kokan geceden,
sabaha uyanma korkusu taşıyan bir halet bu
yokluğa yolculuğa hasret
ah ne susmak coşkusu hakim içimde,
anlatılamaz
tekerrüründen korkulası bir soluk alış bu
acıtırsın hayat
acıttıkça sen; ben kendime yüklenirim,
sağanaklar dolusu bir karanlığa açarım kapılarımı,
sonra aklıma düşen çocukluğuma bakarda dalarım öylece ,
gözlerimde sicim keskini seller misali bir deprem başlar...
bakışlarını kaçırma telaşında bir kadın;
yeni bir güne uyanmanın sancılı yaşayışındadır,
her gün doğumu defalarca ölmek olan...
0 Yorumlar