Uğur Mumcuyu ANIYORUZ..ARIYORUZ...

Her sabaha uyanır gibi uyandınız o güne de... Eşinizle, çocuklarınızla kahvaltınızı yaptınız keyifle...İşinize gitmek üzere hazırlandınız.. Akşam dönmek üzere çıktınız evinizden...
Eşiniz, çocuklarınız, camdan el sallıyor, arabaya binişinizi seyrediyordu... Dönüp el salladınız.. Arabanıza bindiniz...Saniyeleriniz kalmıştı.. Bilmiyordunuz..
Bilseniz... eşinize.. çocuklarınıza daha sıkı sarılırdınız belki... Bilseniz.. belki çevirmezdiniz o anahtarı...
Siz... kendi elinizle.. sizi parçalara ayıracak o anahtarı çevirdiniz....
Ve bitti her şey...
Savunduklarınız... göstermeye çabaladıklarınız.. her biri ardınızda kaldı... Sahip çıktığınız, emanet saydığınız, başınızın üzerinde taşıdığınız Cumhuriyet, Atatürk ilkeleri... birilerini fena halde rahatsız ediyordu...
Sustunuz... SUSTURULDUNUZ...!

Siz parçalara ayrıldığınızda.. birileri, o anın keyfini çıkarıyor, o kirli elleriyle... kirli işler yapmanın tadını çıkarıyordu...
Devlet... bu vahşete el koyduğunu, seyirci kalmayacağını açıkladı..sözler verdi.. Hainleri yakalayacak... Çaldıkları ömrün hesabını soracaklardı...
O keskin kaleminiz..kırılmıştı...
Küçüktüm... Küçücük bir çocuktum... Televizyonlar anlatıyordu... Arabasına bindi... Anahtarı çevirdi...Ve gitti...

.........................!
Anlamıyordum olup biteni.. Ama öyle bir soğuk kaplamıştı ki içimi... o yaşımda bile, anlamıştım zorla gönderildiğini...
19 yıl geçti ölümünün ardından... Birileri rahat belki... Unutturdular bu katliamı diye...
Boşuna rahatlıkları... Boşuna...
Unuttuk sanıyorlar belki... Unutturduklarını sanıyorlar...
Unutmadık...
Unutmayacağız sana yapılanı...
Unutmayacağız bize anlattıklarını.. Anlatmaya çalıştıklarını...
Rahat uyumuyorsun biliyorum.....
Ardında bıraktıkların...kırık dökük.. yerle bir... Faili meçhul(!) bir katliam...
Ama biz... izindeyiz...
Seni unutmadık...
Uğurlar olsun.........