korkular

insan hayatı boyunca karar evrelerinden geçer, aldığı kararlar, yaptığı seçimler ile yolunu çizer ve hayatı devam eder. ama benim son karar evrem o kadar uzun sürdü ki, bir karara varamamanın verdiği ağır depresyon ile seçimlerim arttıkça arttı, hatta azaldıkça azaldı hiç bir değişiklik yapamadan hayatta aynı noktada kalıverdim.

şu anda çalıştığım yerde, nedense uzun zamandır huzursuzum; aldığım para az, yaptığım işi sevmiyorum, gözüm dışarıda, bir sürü ufak sebep var ama hiçbirisi benim ayrılmamı sağlayamıyor. elbette kalmamın en büyük sebebi tercih edebileceğim daha iyi bir fırsatın henüz çıkmamış olması ama yine de, bir yerde kalmak istemeyen kalmaz gibime geliyor?

25 yaşım bitti ve bu 25 yıl boyunca hep detayları görüp, iyi analiz edip, pişman olmayacağım kararlar vermekten dolayı gurur duydum kendimle. ne zekam ne görünüşümle, sadece asla pişman olmayışımla. ama sanırım geri dönüp bakıp da fark ettiğim tek şey var o da aslında kendi başıma, "özgürüm", "bu benim hayatım" diyerek aldığım her karar bir yanlış adımmış. sizce de bir kaç aydır buradan ayrılıp önüme çıkan fırsatları değerlendiremeyişimin büyük payı, farkına vardığım "hata"larım olabilir mi?

1. insanın yaşamı boyunca kaç hata yapma hakkı vardır?

2. uzun süre boyunca kişiye doğru görünen kararlar sonradan birer hata görünüyor ise, gerçekten bunlar hatadır ve farkına geç mi varılmıştır; yoksa sadece o anda içinde bulunulan ruh durumu dolayısı ile aslında doğru alınan kararlar hataymış gibi mi görünür?

3. her ne olursa olsun, hatalardan ders alınamasa bile, geri dönüş var mıdır?

herkes hiçbir şey için asla geç değil diyip duruyor, hayatını istediğin an değiştirebilirsin, sadece senin elinde her şey, vb bir sürü laf. ben neden bunların doğruluğuna inanamıyorum? doğrulayacak gücü kendime ve ihtimalleri etrafımda göremiyorum?

bir insanın sıfırdan başlaması için gerçek anlamda her şeyini kaybetmesi gerekli bence, o radde varana kadar ne yapılabilir ki? kim elindekini kaybetmeyi göze alabilir ki? hele ki sadece kendinden sorumlu değilse, düşünmesi gereken başka birileri daha varsa?

kendine çok güvenen ben, şimdi hayatımda gördüğüm en kişiliksiz, basiretsiz insanım. hiçbir şeyden korkmayan ben tekneden denize bile atlıyamıyorum artık :) en basit ve güncel örnek..

herkes bir şeyler yaşıyor, iş veya özel hayatlarında, herkes bir şeyleri geliştiriyor ya da değiştiriyor. ben niye yapamıyorum? nasıl başlayabilirim? bu konuda terapi bile görmeme rağmen niye 1 adım ileri bile gidemeyip aksine geriledim?

korkular nasıl yenilir?