Fazla uzun sürmez vedalar, gri boyalı hastane odalarında Pek kalmaz sıcaklığı bedeninin kırışık, beyaz çarşaflarda... Bakışlar kısa sürelidir, Bir insanın kendi sesi kendine ne kadar yabancı gelebilecekse, O kadar ecnebidir kelimeler işte. İçinde bastırmaya çok da çaba sarfetmediğin, kendiliğinden münzevi çığlıklar, haykırışlar... Ölümle yaşam arasındaki o çizginin en belirgin ve tezat bir şekilde en silik olduğu bu hastane koridorlarında... Gri bir beton soğukluğunda atmosfere karışıyor nefesim... Uzanıyorum bulutlara Bana yaşam ver Tanrım...
0 Yorumlar