'Düşümde gördüm ki alıp götürüyorsun beni / beyaz bir patika üzeri /yemyeşil kırlar ortasında / mavi tepelere / dingin bir sabah vakti. ' diyor ya, Antonia Machado.
Ağlarsam şiirin devamını okuyamam.. Okursam gidişin kolay olur; oysa ben, söylenecek bir şeyler kalsın istiyorum; dönüşünün devamına...
Sanki her şeyi okusam uzansam şairlerin divanına, sanki gitmeyecekmişsin gibi davransam; korksam, ağlamaya utansam..
Dursam bir sabah vakti ayak ucunda, ayak parmaklarını öpmeye uzak kalmasam, dayansam kulağına çalsam duymaya çekindiğin kapıları..
Orda mısın? desem çok beklettin; görmeyeli düşmüş yanakların ve toparlasam ansızın şiirimin mahrem yazgılarını...
Kendimi alamasam, aldığım günah saçmalıklarına inat! Kucağına koysam, dökeceğinden çekinmesem, zahire aşkımın kırıntılarını.. Döndüğünde tek menzilin ben olsam, karartsam başka adreslerin soyadlarını..
