insanlar delirmişler. bana pişmanlık duymamayı öğretmeye çalışıyorlar. oysa bugün elimdeki tek şey çektiğim acılar ve bunları da kaybetmeyi göze alamam.
unutuluyor değil mi? ruanda’da 500.000 pala ithal edildiğinde, gebe kadınların karınları deşilip, ceninler duvarlarda parçalanırken, yeniyetmeler öz annelerine tecavüz etmeye zorlanırken, birleşmiş milletler’e ait tanklar bile cesetleri çiğneyerek kaçıyordu. ölü bedenleri dozerler ve kamyonlarla taşındı, gömülmediler, yakıldılar.sonra başka uzak kıtalarda da yüz binlerin ölümlerine tanıklık ettim yakından, uzaktan. hepsi ruhumda birer cehennem oldular.
insanlar delirmişler. herkes birbirine nefretle bağlı, ben aralarında olmak istemedim ama bunu seçme şansım da olmadı. ölümle yaşam arasında bir yerde uykuda olduğumu hatırlıyorum. bütün bunlardan uzakta, sonsuz bir uykudaydım. uyandırıldım ve bunlara tanık olmak zorunda bırakıldım. şimdiyse bunlardan kaçmam mümkün değil.
0 Yorumlar