"BABAM" VE BİZ

Bu fotoğraf elimizdeki tek aile fotoğrafımız..
Tüm çekirdek ailelerde olduğu gibi "babam"ve annem beni aralarına almışlar..Babam sol yanımda; oldukça esmer bir adam saçları gür sayılır yirmi iki yaşında olmasına rağmen çok daha büyük görünüyor aslında..Kilolu hafiften çünkü gömleğinin düğmeleri gerilmiş biraz..Sakalları var muhtemelen üç-beş günlük..Bakışları ne kadarda kaygılı ve hüzünlü..sezmiş olabilirmi son karemiz olduğunu..yanımızda son kez oturduğunu..?Yada yola çıkmadan az önce anın verdiği telaşmı gözlerindeki tam seçemiyorum..Babama doğru yaslanmışım ayakta duruyorum çelimsizim oldukça..ağlamışım belli şişmiş dudaklarım elime bişey tutuşturmuş annem parmaklarım ne kadarda ince..gözlerimi daha kocaman açamazdım heralde.. Annem "on beş aylıksın orda" demişti..Saçlarımın sarısı ne kadarda yumuşak ve parlak..oysa bu sarıyı yıllardır tam olarak elde edemedim..Ama o minik halimden bugüne tek kalan ağlayınca hala şişen dudaklarım..
Annem elini babamın dizine koymuş gülümseyerek gözleri gerilmiş sanki "ağlamamalıyım eşimi askere yollarken güçlü görünmeliyim" der gibi sıkmış kendini farkettıniz mi sizde..? Ne kadar da genc..Ne kadar da güzel..Hayır hayır kilolu sanmayın sakın orda kardeşim var karnında o yüzden öyle..İki ay sonra katılcak aramıza.."küçük aptal" Her ne kadar üç kişilik gibi görünsede ilk bakışta biz aslında dört kişiyiz bu fotoğrafta..Babam ben annem ve kardeşim..
Babamın bu hayattan gittiği yaşı çoktan geçtik ben ve kardeşim..Buna rağmen onu beklemekten vazgeçmedik ama.. Annem de bekliyor biliyorum.. hiç bir zaman bize söylemesede...
"Sol yanımdasın baba.."
"seni çok seviyorum baba"
"seni beklemekten vazgeçmiyorum baba"
...."gel artık..