Toplanıp gidiyordu,Karoly.. Ne varsa aşka, ihanete dair defalarca giyinip çıkardığı çoraplarını yastığın altında bırakıyordu.. Kalsaydı; bir dirhem kızmazdım ona.. 'bunu da aşarız' der aşamayacağım her şeye sırt dönerdim..
Ağlıyordu,Karoly.. Bizim aşkımızda tüm diğerleri gibi toprağın ıslaklığına karışıyordu ve karmaşıklığın içinde bizde başkaları gibi başkalaşıyorduk.. Belliydi aslında belirsizliğini koruyan her şey gibi belliydi, başlayıp bitecek olan..
Sonsuzluğa uğurlanıyorduk.. Yalnızca bir maktûl'ün karnını doyuruyorduk ve arsız zanlılar bırakıyorduk ardımızda...
Suçlu; çaresizlikte çareyi arayan tanıklar oluyorduk..
ve aşk ölüyordu...
