absürt

rüyasında atlar kişniyordu
rüzgar
ihanete zorlarken yaprakları

ağaçlar bir bir üryan kalırken
tuhaf bir suçluluk içindeydi gökyüzü

acı bir gölde dalmış
bi başına kız çocuğu
kapalı pencerelerin ardında kalmış
huzura bakıyordu

boş saksılara baktıkça
içi ürperdi kızın
soluğunu kesmek istercesine
topraktan çıktı solucanlar
bölüne bölüne çoğaldılar
yürüdüler üzerine

küçük kızın önüne siper oldu
sarı yaz

yeşilin sarıya olan aşkını
anlattı ona

önce kırmızıya dönüşüp
yanıp kavruldu

yetmedi

yerlerde süründü

renkler yer yüzü ile dalga geçerken
tuttu kızın ellerinden sarı yaz

dokundu yüreğine

burası acı göl değil
bırak yolunu bulsun kandan ırmak
bulsun ki nefes al

yoksa hep absürt kalırsın


Fotoğraf: Özgür Çakır