"SEVGİ"

"SEVGİ"

"SEVGİ"

Sevgiyle gözümüzü açarız yaşama. Sevgiyle uzanmaya başlarız gözümüzün görebildiğine, elimizin tutabildiğine.

Bir süre sonra yaşamda nefretin de varolduğunu öğreniriz.

Bir yandan sevgiyle büyümeye çalışırken, bir yandan da nefret bizi incitmek ve yaralamak için işe koyulmuştur.

Bir madalyon gibidir yaşam. Bir tarafında yaşama sevgiyle akanlar, bir tarafında yaşama nefretle bakanlar vardır.

Çocuksu ve saf sevgimizle uzandıkça madalyona, nefret kendini bazen fiziksel bazen de duygusal şiddet olarak gösterir. Nefretle tanışmamız, sevgiyi kendi içimize hapsetmemize ve yaşama sunmamıza engel olur.

Büyüdüğümüz ortamın beklentileri, şartlanmışlıkları, inançları, kuralları derinlerimizde yaralar aça aça kalıplar oluşturur. Zamanla kalıplar duvarlara dönüşür. Sevgi bu duvarların arasında sıkışıp kalır. Nefreti besledikçe duvarlar daha da kalınlaşır. Öyle bir hale gelir ki kendimize verecek olduğumuz sevgiye bile duvarlar yüzünden erişemez oluruz.

Aynalar yaratırız, bize içimizde ki sevgiyi göstersin diye. Ama öyle derinlerde kalmıştır ki sevgi, nefret yaraladıkça ve incittikçe, sakladığımız yerde unuturuz sevgiyi.

İçimizde ki sevginin aynadaki aksi bile bize çok yabancı ve kabul edilemez gelir. Kucaklayıp kendimize dahil edemeyiz. Duvarları yıkıp sevgiyi özgürleştirmektense, aynaları kırıp, sevgiyi duvarların arasındaki karanlık dehlizlere bir kez daha tutsak ederiz.



Sevgiye izin ver.

Sevgiden korkma.

Sevgi ile yaşam anlam kazanır.

Sevgi ile yaşamın tadına varılır.

Sevgiyle kalma, sevgiyle ol.

Sevgiyle yaşa, sevgiyle öl...

"HU'L YA"