SÖZDÜR ACITAN, SÖYLEYENDİR ACI SAÇAN

Not:Tanbur taksimi eşliğinde okumanızı tavsiye ederim. (Tıklayınız)

Sözüdür insanı insan yapan. Ağızdan çıkan birkaç kelimedir seni bana, beni sana; bizi bize bağlayan. Açma ağzını, kapa lütfen. Durduk yere, aniden söyleme bunları. Kimse hak etmiyor, ağzından çıkacak bir kaç kelimeyi.

Neden düşünmezsin? Zor mudur düşünmek?

Düşün biraz, söyleyeceklerin kalbimi acıtacak; bir söz, ağızdan çıkan birkaç çift söz. 

Dur biraz! Zor değil n'olur, düşün biraz. Kaybetme yolunu, bir bak bakalım arkana. Kimleri bıraktın geride, kimler kaldı geride.

Sözlerinin, tek tek bezenmiş birkaç çift kelimenin, karşıdakine yansımasını hayal et. Çok mu zor bunu tahayyül edebilmek? Sarf ettiğin sözler rahatlatacak belki seni. Ya darmadağın ettiklerin. Rahatlayacak mısın o zaman?

Zordur bakmadan görmek. Neden zorluyorsun, görmek için niçin acele ediyorsun?

Dünya dönmüyor kimsenin ekseni etrafında. Bir tek sen varsın bu cihanda, peki ya diğerleri? Diğerleri neredeler?

Sözlerin uzaklaştırdı seni bu dünyadan, dünyayı da senden. Uzaktasın artık.

Kendini dışlanmış hissetme. Sen yaptın bunu, dışladın kendini, bizleri de...

Şu an hissettim, acıyorum artık. Acıyabilmek ne kadar zormuş meğer. Ne garip; acımak da acı veriyor, acınmak da.

Acıyabiliyorsam, acınacak hâldeyim. Bırakın o hâlde, kelimelerim dökülsün bırakın.

 *      *      *

Kelimeler sivri bir ok; gerdikçe yayı, acıtıyor isabet edeni. 

Bir gül acıtmaz, bir gül. Dikenleri batmaz acıyana, acıtana batar dikeni.

Sözüm ona, varsın ona. Ya şaşmaz mı bu söz, ona buna?

Sözdür acıtan, söyleyendir acı saçan.

Söyle o zaman ben miyim acınan, yoksa sen misin acıtan?

Acımayın bana, acım yeter bana.

Acınacak varsa eğer, işte orada.

Sözüm ona, varsın ona. Şaşmaz inşallah, ona buna.

Affınıza mağruren. Hor görenlerden değil, hoş görenlerden olmak hasretiyle.

Halil İbrahim Öztürk / Nisan 2010 (Karalama kağıtlarından derlenmiştir.)