Kağıt Toplayıcısı

Siyah beyaz bir sabaha uyanmak vardı düşlerimde. Avare filmindeki Raci gibi Selma’yla masalsı bir aşk yaşamak isterdim. Gerçeğin tokadıyla uyanmak zor değil aslında benim için. Hayat beni çok sever, bilirim. O nedenle de yerden yere çalar durur beni. Benim dünyamda sevda, kavga demek. Hayatla, vuruşarak sevişiriz biz. Kanlımdır o benim. Sürekli kanatır beni. Yaralarımın hepsi ondan armağandır. Yüzümdeki bıçak yarasından, kalbimdeki sarışın kızın ince burukluğuna kadar. Hayat ince izler bırakır bende. Vur kaç taktiğini uygular. Bazen beni Filistin askısına asar. Yaralar. Yaralarımı sarmak yerine, tuz basar. Öldürmez ama süründürür. Sonra da ardına bakmadan kancık köpek gibi kaçıp gider. Ben az palazlanıncaya kadar bekler. Yaralarım daha tam iyileşmeden çelme takmaya gelir. Ne zaman beni düşüreceğini iyi bilir. İşte o zaman kancık köpek, kudurur saldırır bana. Hayatımı zincire vurulmuş olarak yaşarım çoğu zaman. Bazen göremez beni, saklanırım topladığım kâğıtlar arasına. Çoğu zaman insanlar da göremez beni. Kâğıtlarla bütünleşmiş bir adamım. Buruşturulmuş, bir köşeye konmuş bir hayatın, kuşe kâğıdıyım. Kapak sayfasıyım. Açılmayı bekleyen bir sayfayım.

Öyle beyaz sayfalar açma derdim yok benim. Kirli dünyaya beyaz gitmez çok iyi bilirim. Beyazın gölgesine sığınmış bir hayatın grisiyim. Boş sokakların dolu hayatıyım. Serseriliğe vurduğum bedenim söver geçmişime, geçmişime. Binalar arasına kondurulmuş bir sokağın meyvesiyim. Dalından kopartılmış ham meyveyim. Aç gözlülük edip, nefisine yenilip beni hoyratça savuranlar utansın. Beni yıkamadan yemeğe yeltenenler utansın. Temizlik dış kabukta mıdır? Ya içim kurtlandıysa. Özümü ince ince yer suççuklar. Onları nasıl temizleyecekler benden. Boş bir sokakta yolunu bulmaya çalışan bir adamım.

Boş sokaklarda hiçbir şey göze çarpmaz. Sessizlik ve boşluk alabildiğine sarmıştır her yeri. Alıcı gözle bakmaz insan içinde dolanıp durduğu yere. Arada izmaritler yol haritası gibi vurur gözüne adamın. Gözüme gözüme çarptıkça tütün artıkları, kalabalıkta var olmaya yeltenirim. Gürültü ve karmaşanın içinde ne ararım bilmem. Çoğu zaman aradığımı bulamam da. Nesnesi belli şeylerin peşinden gidince insan mutlu oluyor. Serde sakladığım ve bulmaya adadığım ömrümse tükenmiyor, tüketiyor.

Hep ardımdan bakan bir kadın olsun istedim. Akşama mutlaka eve gel diye ardımdan su döken. Beni bekleyen, özleyen bir kadın. Benim kadınım. Akşama eve gelmek için bir nedenim olsun kadınım. Uzun zaman önceydi böyle bir kadın girdi hayatıma. Onu görünce hayatın nasıl bir şey olduğunu kavradım. O gün bugündür hayatın kitabını yazdım ben. Hayat denen şeyin, bitmiş bir yemeğin ardından tabağı ekmekle sıyırmak olduğunu biliyorum. Neden mi? Bazen ekmeğim oluyor, yemek olmuyor. Tabakta yemek. Düşlemek bile başka bir keyif. Dumanı üzerinde kuru mesela. Çankırı caddesinde yol boyu pavyonlar arasına sıkışmış dükkânlar var. Ucuz etin yahnisi dememek lazım. Bazen kaçamak yapıyorum. Kuruyla sevişiyorum. Fasulye zengin yemeği olmalı diye düşünüyorum. Kaderine orospuların yazıldığı bir caddede gündüz pezevenklerle volta atıyorum. Ben kağıt topluyorum. Onlar kâğıttan ruhlar. Ben kâğıt satıyorum. Onlar kâğıttan bedenler. Hepimiz elimizin kiri gibi davranıyoruz yaptığımıza işe. Sıkışmış bir hayatı ancak bir aşk dağıtır diye düşünüyorum. Rüya görmeyeli çok olmuş. Anamı görmek istiyorum en çok. Ama bedenimi kıvrandıran o kız. Sarı saçlı zengin kız. Bana hayatı belleten o kız var hep düşlerimde. Tabağımdaki kalan yemek o. Gözümün üzerinde olduğu. Ekmeğimle topladığım son lokma olarak yediğim tat o kız.

Hayat akıp gider benim caddemde zengin kız, fakir adam repliğinde. Penceresine taş attım çıkmadı yosma Kadife yine dün gece. Sarı kızı düşünüp onunla sevişmek vardı serde. Anladı mı ne başkasını sevdiğimi yüz vermez oldu bana. Gönül koydu. Kırdım kalbini kapı aralığının kedisinin. Bir çare yürek gelmez böyle işlere. Eşeğim ben diyeceğim hayvanın kabahati ne? Alacağım kız seni dediğimde memeleri dikleşiveriyor o düştü aklıma şimdi. Yosma pek de işveli. Esmer güzeli. Seviyom mu acep ben bu kızı? Ne seveceğim ya ben onu. Çıkmadı cama yosma. Oysa bir bakışı, uyku ilacı olacaktı bana. Uykusuz kaldım bu gecede. Terk etmedi sevdam beni. Sarışın kız aklımı dikleştirdi yine. Aklım neremdeydi. Her şey büsbütün karıştı. Hayat bastı beni.

Yola koyulmuş bir adam. Trafikte tanımlanmamış bir araçla gitmekte. Çer, çöp içinde bir düzen kurdum kimse bilmez. Keşkelerin dünyasının artıklarını yeniden dönüştürme projesinde çalışıyorum. Hadi gel köyümüze geri dönelim Fadime’nin düğününde halay çekelim. Zaman zaman ellerime bakıyorum Yüzüm 30, ellerim 70 yaşında. Ellerime topladığım kâğıtların kaderi sinmiş. Rengin bile kaderlisi bulmaz beni. Kuşe kağıtların kırmızı, mavisi, afili cırtlak renkleri. Beni bula bula siyah bulur. Benim kaderim zenci. Beyaz da olsan kaderin rengi belirliyor hayatta yol almanı. Rotam sokakları gösterirken aklımda sarışın kız, özlediğim Kadife’nin memeleri. Zalim kara kız geçerken pencereyi aralar mı ki? Bilinmez.

Hayata bazen arkamı dönüyorum. Kancık köpek sırtımdan vurur beni. Süslü hayatların artıkları: Kalabalıklar, yalnızlıklar ve gözyaşları.. Ah bir gün belki hayattan, geçmişteki günlerden, bir teselli ararsan bak o zaman resmime. Hey gidi Cem Karaca be! Bir fotoğrafım yok ki. Ne doğumuşum, ne askerlik. Hatırladığım geçmiş zaman.. Ağlamak yok, gülmek var. Yarınlarda..

İtelemek hayatı. Kim kimin sırtında kambur bilemiyorum. Öylece yürüyorum. Söz de ben çalışıyorum. Sabahtan beri sokakların kokusunu çektim içime. Bağımlısıyım buraların. Buralar benden sorulur. Üç beş dost aşımıza ortak olmuş. Dünya büyük. Hancı! Yolcuları sınama. Ben seni sınıyorum mu? Elimi açıp dua etmesem de, seni anmadığım bir gün oluyor mu? Bilirim yetmez bu sana. Kimi namaz eyler, kimi niyaz be Hancı!

Hasbıhal etmek lazım. Konuşunca dilimin pası gitti. Bir kaç söz insanın ruhunun yüklerini alıp götürür dost bir ağızdan dökülünce. Yok, öyle memleketi kurtarmak ayaküstü. Yaşama dokunuş bizimkisi. İşten kaçırıp eğlenceye saklandığımız anlar iki lafın belini kırmak bizde böyle. Ayaklarımın ağrısını dindiren sözler. Bektaşi fıkralarının esas oğlanı olmak zor be gülüm.

Sevdiğim kadınlar geçti gözümün önünde. Elena’nın sarı saçları, ince sesiyle adımı fısıldamasını duyar gibi oldum. Başımdan aşağıya kaynar sular döküldü o anda. Gördüm. Yosma.. Başka adamın kolunda gidiyordu Kadife. Uyandım işte başka bir sabaha. Hayatın yükünü sırtlanmak benimkisi. Başka dünyaları sırtlanabilir miyimdim ki. Kadife’siz bir dünya. Artık sarılacak sıcak bir bedenimde kalmamıştı. Hayaller zaten benim değildi ki.

Tek göz bir gecekondunun içinde yaşayan bir beton çiçeği değilim. Fakirlik zor doğru. Ama beklenti gibi bir faiz bindirmiyor insanın borçlarına. İnsanın zenginliği arttıkça hırs denen günahın faizi beklenti sarıyor zihinleri. Benim faizim yalnızlığım.

Dolar mı bugün sepet.
Günah olsa taşmıştı çoktan.
Rızık dediğin kağıttan..

Sigaramın dumanına sarmışım seni. Kadife! Fark etmeden sevmişim seni. Ötelerde bekler beni Sıdık. Yarenlik etsek birlikte akşam. Gecenin karası başka türlü gitmez. Çankırı caddesinde felekten bir gece çalsak. İçsek. İçsek. Unutana kadar içsek.

Sıdık baktı yüzüme. Üzülme gideriz dedi. Hele bir akşam olsun.. Özgürüz. Bizimkisi azadlı özgürlük. Cepteki paran kadar özgür olduğunu sanma. Yüreğindeki sevdan kadar. Özgürlük düşüncen kadar. Herşeyi kilitleyebilirsin. Yürekten sevdayı kuş gibi uçurtabilirsin. Ama düşünceyi kilitleyecek bir anahtar henüz yok. Sen düş topla, düşünce topla.. Varsın bilmeyen kağıt topladın sansın... Akşam olunca, kurulur çilingir sofrası. Rakı şişesinde balık olamasak da, ucuz şarap tadı hangi şişedeyse onun ambalayız işte..

Gideriz ey can. Gideriz...





Fotoğraflar : Mazlum Akın