ETME

... Şems gidecektir, bırakacaktır artık “can”ını. Ancak can bu, dayanır mı bu gidişe, bu manevi cinayete?.. Hele de “Mevlana” bir can ise bırakılan, o ayrılık sıyrılır tüm somutluğundan ve soyutlar dünyasında, bilinmeyen bir yerlerde yaşanır bu gidişin acısı… Öyle bir kopuş ve o kopuşun verdiği öyle bir acıdır ki o; ne etin tırnaktan kopması ne de ruhun bedenden kopması acı olarak gelebilir bu seviyelere! Zira o kopuşun verdiği acı bedensel acıdan ve hatta ölüm acısından dahi daha farklı, daha şiddetli bir acıdır. Zaten demek ki öyledir ki, Mevlana bir şiir kaleme, hayır hayır o şiiri direkt gönle alır ve bilmem kaç yüzyıl sonra oradan, gönlünden aktarır bize o şiiri. Ve biz dinler, dinleriz… Doyamayız ama… Anlayamayız ama… Anlatamayız ama…

Duydum ki bizi bırakmaya azmediyorsun etme
Başka bir yar başka bir dosta meylediyorsun etme

Ey ay felek harab olmuş ziyan olmuş senin için
Bizi öyle harab öyle ziyan ediyorsun etme

Ey makamı var ve yokun üzerinde olan
Sen varlık sahasını terk ediyorsun etme

Sen yüz çevirecek olsan ay kapkara olur gamdan
Sen ayın da evini yıkmayı kastediyorsun etme

Şekerliğinin içinde zehir olsa dokunmaz bize
Sen zehiri şeker şekeri zehrediyorsun etme

Harama bulaşan gözüm güzelliğinin hırsızı
Ey hırsızlığa da değen hırsızlık ediyorsun etme

Âşıklarla başa çıkacak gücün yoksa eğer
Aşka öyleyse ne diye hayret ediyorsun etme

İsyan et ey arkadaşım söz söyleyecek an değil
Aşkın baygınlığıyla ne meşk ediyorsun etme***

İşte böyle. Ama sakın ha “nasıl?” diye sormayın. Böyle işte, sadece “böyle”. Bir insana nasıl “hırsızlığa da değen” diye iltifat edilir ve bununla ne söylenilmek istenir? İşte o nasılsa öyle. Bir kişinin şekerliğinin içindeki “zehir” bir başkasına nasıl dokunmaz? İşte o nasılsa öyle. Bir kişinin makamı nasıl olur da “var ile yokun üzerinde” olur? İşte o nasılsa bu da öyle…

Bir şiiri Şems yazdırır ve onu Mevlana yazarsa… İşte o nasıl olursa öyle...

***: Şiirin tam metnini internete "Etme" yazarak bulabilirsiniz. Ancak şimdiden uyarayım: "Etme" demeniz kar etmez!