yeni hayatın ilk sabahı

uyanabileceği bir yatağı yoktu kadının. en azından gelecek birkaç hafta için kaçıp saklanabileceği bir yeri de...

hayatını bir çırpıda silivermesi ve sildiklerinin yerinin boş kalışı mıydı içini acıtan yoksa şimdi ne yapacağını bilmeyişi miydi, ayıramamıştı henüz. sadece çok acelesi olduğunun farkındaydı. eski ismine kavuşmak, yeni bir şehire taşınmak ve onu hiç tanımayan insanların arasından bir tanıdıklar kalabalığı yaratıp yalnızlığının kalanını onların içinde yaşamaya başlamak için, çok ama çok acelesi vardı.

denizde minicik bir damlaydı, sahilde çakıltaşı. kitlelerin arasında varlığı farkedilmeyen sıradan bir parçaydı, ama tek parçaydı ya, başlangıç için bu da yeterdi. ötesini aramak anlamsızdı şimdi. bütün olmak, kendi olabilmek değil miydi yersiz yurtsuz kalışının sebebi? bütündü işte sonunda.

son zamanların en huzurlu uykusunu uyumuştu dün gece. saatler 3'ü belki 5'i gösterirken dürtülüp uyandırılma, sorguya çekilme korkusu olmadan deliksiz uyumuştu. akşamı da rahat geçirmişti. sözlerinin altında ne gibi anlamlar aranacak, aklının ucundan bile geçmeyen şeyler için acaba kaç gün dırdır dinleyecek endişesinden uzak gönlünce gülmüş, şakalar yapmıştı. nasıl da özlemişti içinden geldiği gibi konuşabilmeyi, dostlar arasında olabilmeyi...

yattığı odanın tavanını seyretti bir süre. pürüzsüz değildi. belli belirsiz kabartıların arasında bir bulut hayal etti. yastık yaptı onu önce, kabarttı sağına soluna patpat vurup. sonra içine gömüldü soba karşısında uyuklayan bir kedinin gevşekliğiyle. görmek istediği ülkelere küçük bir gezi yaptı buluttan yastığıyla, sonra şimdilik yaşadığı şehre döndü. derin bir nefes aldı doğrulmadan önce, harekete geçmeye hazırdı artık. ayağa kalktı...

not: sevgili beyaztuval ' in eski bir öyküsüne yazdığım yorumdur.