Tüh, yine en büyük benim…
O yüzden bir ömür boyu mızıkçılık yapamayacağım.
En akıllı, en uslu, içinizde kendisinden en çok şey beklenen yine ben olacağım.
Tüm idealleri gerçekleştirmek yine bana düşecek ve yine ben vaktiyle başarılmamış büyük idealleri gerçekleştiremediğim için en büyük hayal kırıklıklarını yaşatacağım sevenlerime.
Çocukluğumda alnıma yazılan süper çocuk yazgısının altında yine ben ezileceğim. Özenle büyütülüp şımartılan, sonra bir köşede unutulan yine ben olacağım. Annesinin en sevgilisi yine ben olup, ne kadar sevsem de sevildiğim kadar sevmeyi hiç başaramayacağım.
Dünyaya gelmeden önce kendime biçilmiş ideal rollerden habersiz, mahallenin örnek uslu çocuğu (gizli yaramazı) ben olacağım.
Büyük ihtimalle en çok kulağı çekilen de ben olacağım. Ne yapsa beğenilmeyen, huyudur suyudur diye kendine ait bir kimliği olmayan; diz dibinde, el altında durması, her zaman söz dinlemesi gereken hep ben olacağım. Sürünün çobanı, bölüğün onbaşısı çavuşu ben olacağım, ben kalacağım.
En çok idealize edilen, kendisinden en çok şey beklenen ama en az beğenilen yine ben olacağım.
Ve ne yazık ki çocukluğumdan başlayıp, büyüyene kadar hiç kimseye yaranamayacağım.
Ne kendime faydam dokunacak, ne sevenlerime, ne sevdiklerime...
Tüh :( en büyük benim.
Haydi, yaşadınız çocuklar!
Abiniz, ablanız yine ben olacağım...
ERKAN BAL
8 Yorumlar
Bu satırlar yalan yanlış :)
Affınıza sığınarak yorumcuyum yazınıza.
Bu yazı biraz sinirli yazılmış gibi..
Sanırım hepimiz zaman zaman bizden beklenenler karşısında bunları düşünürüz yada düşünmeye zorlanırız. Velhasıl Abilik/Ablalık zor :)
Bu yüzdendir beklentilerin coklugu.
Diger cocuklar ise sansli bir yerde,nede olsa tecrübeli bir aileye geliyorlar.