Ruhu Virüslenmiş Papuç (olabilecek en saçma başlık)

 Yasal Değil Kişisel Uyarı: Bu yazı pek de iç açıcı olmayabilir ve devamında çok da uzun olabilir onun için baştan uyarayım ...

 Beni bilen bilir ki ben genel anlamda olumlu bir insanımdır...Olaylardan olumlu yanları cımbızlayıp çekmeyi severim (elimden geldiğince)... Fakat öyle bir zaman gelir ki herşey durur,sabrınız ,tebessümünüz,beklentileriniz, hayalleriniz,mutlu olmanız mutlu edebilme enerjiniz,alttan almalarınız,sende haklısınlarınız,boşver deyişleriniz,empati kurmalarınız,devam etmeleriniz, iyi olacak düşünceleriniz...v.b. Herşey donmuştur, kısaca siz hayat enerjinizin durduğunu hissedersiniz...Hiç bişey düşünemez olursunuz ve etrafınızda bir BOŞLUK halkası oluşmuştur...İçinden çıkamazsınız ve en korkuncu da bazen öyle bir an gelirki hiç o halkadan çıkmak da istemezsiniz zaten..Gücünüz yoktur o halkayı kırıp çıkacak...Ya da bilirsiniz ki biraz gayret etseniz kırıp çıkabilirsiniz o halkadan ama elinizi kıpırdatmak istemezsiniz...

 Bana ara sıra olur bu durum...Ve nefret ediyorum bu durumun içinde rol almaktan..Ruhumu sıkıştırıyor hayat sadece anlamsız geliyor (ki binlerce şükür ki neden niçin burda olduğunu bilen biriyim her ne kadar gereklerini yerine getiremesem de) Bu durumda sizi kimse kendinize getiremiyor yanınızda size yardımcı olan sadece (bi yerlerde sıkışıp kalmış olumlu düşünceleriniz varsa) düşünceleriniz ve gözyaşlarınız oluyor...Hoş bazen gözyaşıda bi anlam ifade etmiyor o ayrı bi konu..

 Herşey sizi rahatsız ediyor, önceden ''aman ya ne önemi var '' dediğiniz şeyler bile gözünüze batıyo sinirlerinizi sıçratıyor.Öncen karşı tarafı rahatlıkla alttan alırken artık insanların yaptıkları en ufak hatalar sizi deli ediyor...Halbuki siz alışmıştınız o dengesiz kendini bilmez hatalarına insanların ama ruh haliniz kötüyken hi bişeyi alttan alamıyorsunuz önemsiz görmüyorsunuz...Halbu ki siz böyle biri eğilsiniz...Nereye gidiyor o herşeye mantıkla bakan olumlu yanlarını daha çok düşünerek bakan, insanarı hatalarıyla kabul eden,kendi canı sıkkınken karşısındakine huzur vermek adına sıkıntısını belli etmemeye çalışan,olaylara iyi niyetle yaklaşan,sevgisizlikle ya da daha iyi olamamakla onlar gibi düşünmemekle suçlansa da ''haklı olabilirsin'' diyen  kişi...

 Yoksa peşimizde aslında olmayan ama varmış gibi davrandığımız iyi ve güzel olay ve kişilerimizin varolduğu bi kilitli sandık mı taşıyoruz da , bu BOŞLUK anında peşimizde taşıdığımız yalan andığımız birden açılıyor ve üstümüze üstümüze gelmeye başlıyor...Gerçek düşünceleri söyleyememenin getirdiği bir olumsuzluk halimidir bu...Bilemiyorum ama nefret ediyorum budurumdan...Beni yoruyor... Beni benden alıp duvara çarpıp sonra yere yapıştığımda da karşıma geçip gülerek izleyen gizli bi düşman gibi ...İçinizi kemiren ve sizdeki olumlu yanları tüketen ve hayata bağlılığınızı bi çekilde çekip yokeden, gülümseyebilme gücünüzü eline alıp somurtmayı suratınıza zımbalayan,içinizde varolduğu söylenen çocuğu bi zombiye döndüren bi virüs gibi...(Formatlanmak gerekir ama nafile)

 Eğer dünya ya çok fazla bağlı olmayan biriyseniz bir süre sonra hiç bir beklentinizde kalmıyor(!)Kötü bi durum bu, uğraş bulmak lazım ya da uğraşlarınızı değiştirmeniz lazım sanırım... Bilemiyorum...

  Başım ağırıyor çenemi parmaklarımı kapatıp gidip bi ilaç alayım... Bir süre kendimi  dinlememeliyim...Bu durumda en tehlikelisi kendimi dinlemem olur sanırım...Kendimden hiç memnun değilim bu aralar...Allah Yardımcım(ız) olsun İnşaallah!

  Bu Da Geçer Papuç!! SAbır....

  Varlığınız varlığıma armağandır görünmeyen dostlar...