"insan"

bugün buldum onu..bugün yağmura aldanmadan sağa sola bakarak yürüyen, ıslak saçlarıyla beni büyüleyen onunla tanıştım bugün... ama o baktı mı bana bunu zaman gösterecek. önümde yürüyordu, yağan yağmura inat topuklu ayakkabılarıyla..sonra ansızın yere düştü ve sanki hiç birşey olmamış gibi aldı topuğunu yerden, ıslanmıştı ama olsun üstünü düzeltti ve sonra bir ayağında topuksuz kalmış çizmesi ile yürüdü hiç bir şey olmamış gibi rahat..
büyüsüne kapıldım sanki, sürüklendim ardı sıra, tutuverdim şemsiyeyi başına. bana bakmasını beklerken, kafası dönmedi bana, gözleri süzülmedi sağa sola ama şu cümle çıkıverdi ağzından; "şu kadar yolu tek başınıza kocaman şemsiye ile yürüdünüz de şimdi neden şemsiyeye ihtiyacım olduğunu düşündünüz?" o an utanıverdim elimdeki kocaman şemsiyeden bu kadar geç kalmış insanlığımdan...yanımdan geçen yaşlılar, çocuklar, çocukları kucağında ıslanmakta olan anneler, bebekler o an fark ettim ben rahatsam dünya rahat varsayımımı, en temel hatamı....
bende dedim ki ona "geç kalmış olsada insanlığım izin verin de ölmesin insan yanım, tutuvereyim şemsiyeyi yolunuza kuruyun sizde o arada". bunun üzerine döndü yüzüme, baktı yüzümün arkasından yola ve gösterdi bana karşıdan karşıya geçmeye çalışan yaşlı bayanı ve deyiverdi "hadi fırsatınızı değerlendirin". bunun üzerine Azize Teyze'yle tanıştım, yürüdüm onunla evine. dönüp baktım karşı yola ama o çoktan gitmişti yoluna..keşke sorabilmiş olsaydım ona adını gerçi söylemediğim iyi olduğu ona adımı. bakarsın günün birinde yollarımız kesişir gene, bakarsın belki o gün yağmur yağar gene, bakarsın yağmurdan ıslanan kimse yokmuş sayemde....