DÜŞLERİM DÜŞTÜ CEBİMDEN...

20 Aralık 2009 Pazar
DÜŞLERİM DÜŞTÜ CEBİMDEN...
Düşlerim düştü cebimden... işçilerini göle döken zihniyetten mi,insanına kinle biber gazı sıkan polisten mi, işveren önlem almadığı için yerin yedi kat altı ona mezar olan işçiden mi ,birbirimize tahammülsüzlüğümüzden mi, eğitimsizliğin hat savhada oluşunun her daim her şeye zuhur edişinden mi aklım ermedi bu olanlara..Bilemedim ben,Mevlana' ya yurt olan bu toprak nasıl bu kadar çiğ insanlar yetiştirebiliyor...Yüzyıllar öncenin olgunluğu yüzyıllar sonra nasıl böyle evinsizleşiyor...Babaannem ;"içi doldukça başak eğilir,olgunlaşır...Tıpkı insan gibi...Boş başak dik durur. sadece kabuktur,koftur.Evini yoksa, bir tarla dolusu ekin bir çuval gelmez" derdi.Ve beğenmediği ,yanlış bir hareketini gördüğü insana "evinsiz" der başka bir şey demezdi.Daha da durulmazdı yanında.Bir süre "evinsiz kişi",kendine çeki düzen verene kadar görünmese onun gözüne iyi ederdi. Ne çok boş insan görmekteyim.Televizyon izleyemez oldum.Karabasan gibi...Saygısızlık, seviyesizlik,bir kin , bir öfke gırla gitmekte ülkemde...Çocuklarım büyüyecek diye ödüm kopuyor.
Bu aralar çok sık düşündüğüm -bundan 4 yıl önce bugünlerde kaybettiğim- sevgili babaannemi çok özleyişimizden mi, bugün canım dostumun dedesininin mezarında beraber duygulanışımızdan mı, 2 gündür dinmek bilmeyen fırtınadan mı , mailime gelen bu şiirden mi bilmem düşsüz ,soğukta paltosuz hissettim kendimi.Üşüdüm...
Cevabımdır şiire...
ELBET İÇİMDE BİR SEZGİ VAR!
DAĞLARA YAZILASI AŞKLARA DAİR
NASİBİMİ ALDIM ÇOKTAN AŞKTAN VE BÜYÜK AYRILIKLARDAN YANA BEN
UNUTTUM DÜŞ KURMAYI
BEN BULAMIYORUM BULUR MU BİLMEM BİRİSİ SORULARIMA KARŞILIK
KİMSE KİM YANIT OLSUN YETER BANA...
...
"İçimde bir fil sezgisi,kopup gitmeliyim
Dağlara yazmalıyım aşkı ve ayrılıkları
Asminli düşler kurmalıyım ya da birisi
Karşılık bulmalı canımı yakan sorulara
Kim demiyorum kim olursa olsun"
A.TELLİ

Yeni yıla yeni düşler düşleyemedim henüz...


Meraklısına şiirin tamamı aşağıda....

Asmin
Kimdi cesaretimi kıran,üstelik
Yeni serüvenlere hazırlarken kendimi
Sesimi cılız,rüzgarımı yelkensiz
Bulan kimdi, ki şimdi geniş zaman
Kipiyle düşürüyor gölgesini anılarıma

Ama kimdi adını bir kadına ödünç verip
Doruklara çekilen büyülü doruklara
Biz Asmin dedik ona,sevgilim,kadınım,
Anamdı belki, ama o çoktandır
Üç bin metrenin altına inmiyor artık

İçimde bir fil sezgisi,kopup gitmeliyim
Dağlara yazmalıyım aşkı ve ayrılıkları
Asminli düşler kurmalıyım ya da birisi
Karşılık bulmalı canımı yakan sorulara
Kim demiyorum kim olursa olsun

Boynu kırılan bir oyuncaksam hırçın
Bir çocuğun elinde, ki celladım
Gözlerimi de oymuştu fırlatıp atarken
Yine de özlüyorum onu, niyetçi
Tavşanlara dönerken beklediklerim

Aynı soruyu sormaktan, minör
Ağrılardan yoruldum,gitmeliyim buralardan
İçimde buharlaşan cıvayı soluyorum artık
Yoruldum yoruldum yoruldum
Gereklilik kipinde yaşamaktan.