Hepimiz doğup büyüyüp, iyi kötü yaşadıktan sonra ölüp gidiyoruz. Haliyle hepimiz çoluk çocuk sahibi olmuşsak; sevdiklerimize mal mülk bırakmak, onların sağlık ve sıhhat içerisinde yokluk ve sıkıntı çekmeden yaşamalarını istiyoruz.
Bazen dünya dertleri ile sevdiklerimiz için uğraşırken, zaman akıp gidiyor. Olmadık zamanlarımızı, haklı olarak, iş güç ile harcarken bazen olmadık yerlerde TV izleyerek, duman altı mekânlarda taş dizerek de geçiriyoruz.
Oysa hayat sandığımızdan da kısa ve bu yüzden boşa geçirilemeyecek kadar anlam yüklü olmalı. Ticaretten ibadete kadar bir sürü şeyle zamanı değerlendirsek bile, eğer çocuklarımıza zaman ayıramamışsak bir bakmışız büyümüşler ve artık onların bize zamanı kalmamış.
O yüzden kendim dâhil herkese tavsiyem o dur ki; mal bırakma isteğiniz kadar içinizde çocuklarınıza güzel anılar bırakma arzunuz da olsun.
Bir oyunlarına katılın, bir kitabı onlarla birlikte okuyun. Özellikle benim minik kızım gibi yeni yeni dünyayı keşfediyorlarsa ağabeylerinde, ablalarında yaptığınız hataları onda da tekrarlamayın. Birlikte geçirebileceğiniz bolca zamanlar icat edin. Hayatın tadını onlarla keşfedin ve Rab'binize size verdiği bu mutluluk için bol bol şükredin.
Bir gün, eninde sonunda bu dünyadan göçtüğünüzde; çocuklarınız, sizi birlikte uçurttuğunuz bir uçurtma, eğlenceli bir piknik, bir bisiklet yarışı, okuduğunuz kitaplar ve birlikte güzel yaşanmış anılar ile hatırlasın.
Onlara ne bırakırsanız bırakın ama mutlaka bıraktıklarınızın yanında (en güzel parçanız olan evlatlarınıza) size dair birlikte yaşanmış güzel anılar bırakmayı ihmal etmeyin…
Çünkü, siz ölünce sadece bir mezar taşı ve başarabilmişseniz güzel birkaç anı olarak kalacaksınız...
0 Yorumlar