Boşluk...

Hani antidepresanlar kilo aldır mıyordu? Doktorum bir de ısrarla sorduğumda bana güvenmiyor musun kilo almazsın deyip durduydu!

Pehhh pehh pehhhhh!

Bundan iki ay önce 49 kiloydum şu an 60 kiloyum. Ha az daha devam edersem bu ilaçlara kapıdan bacadan giremez olacağım. Kendimi fil yavrusu gibi hissediyorum.

Camış gibi uyuyorum, öküz gibi yiyorum dur durak bilmeden hemdee...

Ama anlatamıyorum ki içimdeki boşluğu...

Sözde depresyondaydım bu aldığım kilolar beni iki kat depresyona soktu beeee! Al o ilaçları başına çal diyesim var doktora.

Ha bir fark var eskiye göre hayatımda o da ne mi 34 beden giyen ben oldum 38 beden. Doktorcuğum ben giysilerimi toptan yenileyecek durumda olsam valla billa devam ederim bu ilaçlara ama naparsın öğrencilik zor bir yerlerimi açıkta bıraktım depresyon derdine hiç bir pantolona sığamıyorum. O da yetmez gibi sanki arka tarafımda toplu konut alanı taşıyorum gibi bir hisse kapılıyorum bazen. Alışık değilim bu kadar ağır bünyeye nefes nefese kalıyorum çıkarken yokuş.

Bir çok insan 38 beden olmak için rezalet rejimlere aylarca katlanıyor günlerce aç geziyor (bu evreleri ben de geçirdim) ben halimden yakınıyorum. Saçma gelebilir bu yüzden aldığın epi topu 11 kilo diyebilirsiniz ama bu kadar ani bir şekilde bir değişimi bünyem hazmedemiyor. Aynada kendimi tanıyamıyorum. Tombul tombul oldu yanaklarım ki ben eskiden elmacık kemiklerime bakar bakar allah kahretsin çok güzelim derdim neredeyse yanaklarım omuzlarıma sarkacak şu an. Dehşete düşüyorum her aynaya baktığımda.

Eskiden en ufak bir şeyde ağlardım, sinirden elim ayağım titrerdi... Ve olur olmadık bir anda içimde bir yerlerde kurmalı bir bebek varmışçasına o gün kurulmayı unutmuşum da çalışmıyormuşum gibi olurdum bazen etrafımdaki bütün olan bitene tepkisiz kalırdım. Daha doğrusu herhangi bir tepki vermek şöyle dursun donmuş hissiz ruhsuz bir insan olur çıkardım birileri dürtmeden yanımdan babamda geçse farketmezdim. Hayaletimsi bir halim olurdu bazen. Sanki etrafımda duvarlar vardı ve ben o duvarların o kadar azametli olduğunu sanırdım ki aşmaya çalışmanın bile saçma olacağını bunun beni yoracağını düşünürdüm. İntihar fikriyle dolup taşardı rüyalarım.

Ergenlik çağımda kilo sorunum vardı 170 dayanan boyum ve ona son sürat yaklaşmakta olan kilomla devasa bir yaratık gibi hissederdim kendimi. Oysa ailemdeki kimse (ki uzun boylu sınıfına girmiyorum ona rağmen) benim kadar uzun boylu değildi. Ve benim yaşım ondört bile değildi. 70 dayanan kilom yaşıtlarım arasında alay konusu olmaya başlamıştı. Hamdi Alkan'ın YarmaGül karakteri de o zamanlar pek bir izleniyordu ve yaşıtlarım (buna bende dahilim) lakap takmak için yaratılıcılıklarının sınırlarını zorlamaya gerek duymadan bana çok uygun bir lakap bulmuşlardı 'YARMAGÜL'.

Nasıl bir ruh haliyle başladım rejim yapma kilo verme durumuna bilmiyorum. Çok hızlı bir şekilde kilo kaybetmeye başladım. Siz kustuğumu ya da anoreksia gibi bir durumum olduğunu sanabilirsiniz. Ama öyle bir şeye hiç bulaşmadım çünkü yemek yemek benim için büyük bir zevk.

Hatırlıyorumda aileminde kilolarımdan tiksinmemde büyük bir rolü var. Elime elma bile alsam ayı gibisin laflarına maruz kalıyordum. Biraz yemek yemeyi fazla kaçırsam önümden tabağım çekip alınıyordu.

Daha ondört yaşındayken Halam senin bu halinin sonu hiç hayırlı değil evde kalacaksın başımıza turşunda olmaz diye alay ederdi. Hoş kilo verdikten sonrada buruştun yaşlı nineler gibi sarktın ıyyy dediydi. Boşboğazlık kötü şey.

İşte ne bileyim tekrardan böyle bir döngünün içine girmek istemiyorum. Çok korkuyorum. İçimde bir yerlerde bir şeyler kırıldı ve çok canımı yakıyor!

Kim bilir... Belkide özgüvenim yüzeye çok yakın ve en güzel havada fırtınayı arıyor.

görsel deviantart