"Abla", kızı ve kız kardeşiyle Vavien'i görür: Film, grubun oybirliğiyle, çok beğenilir.

Ucundan yakaladığı 12. Sinema Tarih Buluşması son günü kendisine, Galatasaray'daki Çorbacı'da çorba ısmarlayan festival arkadaşının "festival bitiyor, sırada ne var, hangi filmleri izleyeceksin?" sorusuna "abla", gelecek maçlara bakacağı... yanıtını verir.

Kızının, film girer girmez görüp, bayılıp ille annesi de görsün istediği, üç boyutlu Avatar seanslarına yaklaşmak ne mümkün! Perşembe değişen afişler arasında, "abla"nın ilk tercihi, Vavien 'e bilet alan üçlü, filmden, oybirliğiyle sağlanmış kesin beğeniyle çıkarlar.

2009 Türkiye yapımı Vavien: Yönetmen(ler) Yağmur ve Durul Taylan, senaryo Engin Günaydın, oyuncular Engin Günaydın, Binnur Kaya, Settar Tanrıöğen, İlker Aksum, Serra Yılmaz...

Aile içi anketinde, Avrupa Yakası'nda en çok kime sinir olduğu?.. sorusuna, dizinin sadık izleyicilerinden "abla", hiç tereddüt etmeden "Burhan!" yanıtı verir. Emek vermeden talep etmek fikri, 1980'lerden sonra türeyen, voli vurma, köşe dönme mantığı, "abla"nın aklına oldum olası yatmamıştır. TV dizileri arasında ilk kez, En Son Babalar Duyar'da boy gösteren, büyük kız (Hûlya)nın kocası üçkağıtçı enişte tiplemesi ile dikkatini çeken/rahatsız eden, emeksiz yemek peşindeki asalakların bir diğer üyesi, kendini, duygu sömürüsü yaparak kabul ettirmeye çalışan, Bir Demet Tiyatro'nun -yine küçük hırsız- zabıta İrfan'ı, Burhan'dan "abla" hiiiiç hazzetmez!

"Pikniğe gidelim mi?" diyerek otuziki dişini sergilediği özel gülüşü ve başta çok kısa süren Burhan etkisi ("abla" bunun kendi şartlanmasından doğabileceğinden şüphelenir) sonrası, az, öz, çok doğru diyaloglarla yürüyüp, taşra zamanında gelişen incelikli senaryonun anlattığı, Almanya'da çalışan ana-babanın kızı -muhteşem Binnur Kaya- ile para için evlenmiş Celâl'in küçük cinayet öyküsü, kara komedi gibi görünse de, "abla"ya kalırsa, Sevilay boyutuyla derin, sessiz, koyu bir aşk filmi.

Annenin eli, Soderbergh'in Sex, Lies and Videotapes filminde, Andie MacDowell terapistiyle konuşurken ortaya çıkan seks-çöp yığınları bağlantısını hatırlatır biçimde, mutfak lavabosunda bir bardağı gıcırdata gıcırdata uzun uzun yıkarken, yeniyetme oğulun -yıkadığını, izleyicinin hiç görmediği- eli, babasının zengin porno CD arşivini eşeler. Babanın eli, kayınbabanın kızına, günahı kadar sevmediği damadından, -çok eğlenceli telefon konuşmalarıyla- gizlemesini telkin ederek yolladığı parayı sakladığı teneke kutudan hiç çıkmaz. Bir kısmı, Celâl'in, ağabeyi ile bir ihale yalanı uydurup gittikleri pavyonda tutulduğu Sibel'e aktarılsa da, paranın kalanı hatırı sayılır miktara ulaşmıştır. Öte yandan, ağabeyi, -Bir Demet Tiyatro'nun "abla"nın bayıldığı tiplemelerinden, "ikiz yatak" Saldıray- ile ortak yürüttükleri elektrikçi dükkânı ise borç içindedir.

Ve Celâl, üçüncü sayfa haberi ayarında küçük bir cinayet plânlar, mekanik altyapısını ayarlar, prova eder. Yağdı yağacak Karadeniz sabahlarından birinde olayın şahitlerini toplar Düden Şelalesi'ne pikniğe giderler; plan yürür. Çarşıda, bir tek, -yeniyetmenin, kızını mıncıkladığı- televizyoncunun "o kapı nasıl açıldı ki?" diyerek şüphesini ortaya koyduğu kaybın, ardından ağlandığı bir kaç günden sonra, bir sabah, yara bere içinde gelen anne, yine taşra, sükûneti, bilgeliği içinde, büyük sevinç yaratmaz.

Babasının yolladığı paranın yerinde olmadığını anlaması uzun sürmeyen, vekil hanımın -yerine pek güzel oturmuş Serra Yılmaz- yemeklerine bayıldığı Sevilay, parayı sorduğu kocasından "bilene sor, ben biliyor muydum?" yanıtı alır.

Düğüm, cinayet girişimini anlatıp dayak yediği ağabeyinin önerisi üzerine, Celâl'in, paranın yarısını karısına "ihâle için ödeme yaptılar..." diyerek götürmesi, metrelerce derinlikteki uçuruma düşmenin etkisiyle yaşadığı bilinç değişikliği sonucu, babasının bağırtısı ile kalbinin fısıltısı arasında bir seçim yapan Sevilay'ın, -unutulmaz mutfak sahnesinde- "senden başka hiç bir şey istemiyorum" diyerek parayı reddetmesiyle çözülür.

Başında, kirli tabağını lavaboya koyup yukarı çıkan, vavien bağlantısı olmayan elektriği kapayamadığı için söylenen vekil hanımın, sonunda Sevilay'ın önayak oluşuyla huzurevi inşaatı elektrik işini önerdiği Celâl ile ağabeyinin vavien bağlantısı kurduğu elektrik düğmesini, merdivenlerin yukarısından kapatması ile, bir anlamda devre tamamlanır; oybirliğiyle sağlanmış kesin beğeniyi hakederen film/yaşam, iyilikle, sevgiyle, doğal akışına döner.