uçurumları sevmek..

En çok konuşmak istediğim anlar, en çok sustuklarım oluyor nedense..

Gitmeler düşüyor yine suya, aksine bakıp kalıyorum.Yollar önümde uzadıkça, düşler o denli yola düşülesi oluyor.Ne zaman gitsem, kendimi bulurum. Acaba bundan mıdır her kalışım, kendimden bir geçiştir.. Gitmek yine de ömrümün en uzun kelimesidir.

Uçurumlarla dost çocuk yüreğim sağalttıkça kendini kendi külünden, kanatlarımı seviyorum. Beni götürebilme ihtimali olan her yeri sevdiğim gibi..Ada vapurunun dumanı karışırken sohbete; bir dostun sesi düşüyor sesime, çığlık oluyor/uz...

Ikarus ya da pervane..Kanat çare mi yanmak isteyene..

Kendine varır insan gitse de gitmese de...