Banner

Vatan Sağ, Çocuklar Şehit




Slogan atan öfkeli kalabalık, her yere türk bayrağı asılması, tv kanallarında duygusal müzikler eşliğinde sıkıştırılmış, şehitlere ait mutlu aile resimleri..

Bugün hatırlanan birkaç gün sonra unutulan, başka bedenlerin ölmesi ile yeniden hatırlanan, yeniden unutulan...

"Kaybettik biz de...

Aslında biliyorduk, hissediyor insan.Kapınıza gelen her askeri kıyafetliyi gördüğünüzde, eliniz kalbinizde bekliyorsunuz.

Birgün gelen asker,  verdi beklenen haberi..Yığılıp kaldık..Kimse tek bir ses çıkarmadı.Ağlayamadık hiç.

O gün çok kalabalıktı, devlet büyüklerinden önemli isimler geldi.Cenazeye binlerce insan gelmişti, tanımadığımız..O gün herkes yastaydı, ama biz ölüydük.

Ateş düştüğü yeri yakarmış!

"Vatansağolsun" dediler.Bedeni toprağa gömülürken; " o bu vatanın can' ı değilmiydi, o toprağa girerken vatan sağ mı kaldı " haykırışları vardı beynimde..


Çocuğunu kaybeden bir anne nasıl yaşardı?Vatan, çocuğunu kaybetmişti...

"Nasıl oldu? Acı çekti mi? Son nefesinde ne düşündü? Ne hayali vardı, yaşama dair? " Önemi var mıydı başkaları için?

3 dakikalık haberlere konu oldular, unuttular sonra onları..Hatırlamak bizim nefesimiz oldu, gece gündüz...

Her dem..Her nefes içimizde taşıdık acısını..Hissedemedik kalbimizi..

Çok istediğim boncuk anahtarlığı yapmaya başlamış, bitirememiş, yarım kalmış..

Boynundan çıkarılıp verilen, Künyesinde bir damla kan kalmış, kurumuş..Sırtından vurulmuş.. Düşerken kaya parçasının  üstüne, bir kere daha vurulmuş sırtından.. Sonra kalbinden..Gülümsemiş, bedeni sonsuzluğa giderken..

Eşyalarında kokusu var.Cüzdanında resimler..Resimlerin arkasına güzel elyazısı ile "özledim" yazmış teker teker...

"En çok seni özledim..."

Cüzdanından beyaz bir kağıt düştü yere ; " Ağlama sakın, eğme boynunu " yazıyor, arkasında en sevdiği şarkının sözleri;

"Penceremin perdesini havalandıran rüzgar, bana esmeyi anlat, senin gibi esmeliyim..."

Bir rüzgar esti, canımızı aldı..

Hepsinde kokusu...hatıraları..

Hep aynı kalır mı koku? Hiç geçmedi..


Hepsi ayrı bir acıyı çağırıyor.

Kim anlar ki?Acı kalbimizde, ateş düştüğü yeri yakıyor...

Vatan sağ değil, çocukları ölürken.."


Neşe Tuana

Yorum Gönder

4 Yorumlar

chyrkyn dedi ki…
elinize sağlık...
éLLa Çiça dedi ki…
gönlune saglik tuylerim diken diken oldu gercekten. ben de bu konuya dair bir yazi yazdim blogumda.. bazilari elestirdi, bazilari hakverdi. ama gercekler bunlardan ibaret, kim ne derse desin. vatan sag, cocuklari ölurken..
Selma Er dedi ki…
artık şehitlerimizin isimlerini bile tek tek aklımızda tutamıyoruz..herşey arka arkaya geliyor..artık fotoğrafları çerçeveletmek,tabutu bayrağa sarmak,subayların kapıya gelip haber vermesi,cenazede saf tutması,şehidimizin mahallesinin bayraklarla donatılması,ağlamamak-dimdik durabilmek için kendini zorlayan ana-babalar,eşler-çocuklar,kardeşler..gerçek bir savaşta şehit düşmek başka,böyle haince olaylarda,saldırılarda şehit düşmek çok daha başka..
beenmaya dedi ki…
bir başka anne de "sen neyin bedelisin oğlum" diyordu tabutun başındayken...