öleceksem başka bir coğrafyada ölmeliyim..çocuklar bombalara kurban gitmeden, nefretin doğurduğu cinayetler ana rahminden çıkmadan.. her hangi bir yerde, her hangi bir pencereden bakarken çıkmalı son nefesim..bir ülke için değil de, bir ülke'ye kukla olmadan önce yitmeliyim..hiçbir haberi son cümlesine kadar okuyamadan, babaların kızlarına tecavüz ettiğini duymadan ve şarkıların nakaratlarını es geçerek ölmeliyim..
erotizmin doruğa ulaştığı iş toplantılarının, orgazm'la donatılmış masalarında kalmamalı eksik yaptığım projelerim ve kimsenin bağırışlarına hedef olmadan o masayı terketmeliyim..elbet bir işveren çıkar diye beklemeden, bu ülke için değmez demeliyim..
hiç şahit olmadım..bir eşcinselin ölümünden sonra "hepimiz eşcinseliz!" diye bağıran bir topluluğun ve hiç şahit olmadım evladı nefret cinayetine kurban gitti diye ağlayan bir annenin çığlıklarını içinde barındıran bir televizyonun..
ayrımcılık yapmam diyen birilerinin eşcinselliği skeçlerine malzeme ettiklerini gördüm..ipekten mor bir gömlek ve yırtık bir blucin ile donattığı oyuncusuna, iki satırlık replikle içindeki bencilliği kusturduğuna şahit oldum..ama önemli değildi böyle bir ülke için bir eşcinselin şahitliğinin, sanık olmadıktan sonra hiçbir şeyin ehemmiyeti yoktu, ehemmiyetsiz bir hayat için..
ya işkembe çorbası içmeye giderken ölmeliydim ya da altıma kaçıracak kadar sarhoş olduğumda...nasıl olsa bir anlamı yoktu "hepimiz hiçbir şeyiz!"demesi gereken bir topluluk için..
öleceksem başka bir coğrafyada ölmeliyim..ülkemin; rengini tam anlamıyla çözemediğim topraklarında düşmemeli bedenim..nasıl olsa televizyonlarda değil de bir kaç gazetenin son sayfasında, sol köşede, minicik bir yerde görüntülenirdim..şehitlerini bile birkaç gün anan sonra unutan haber bültenleri için, ölümüm bir iz bırakmazdı eminim..
tek bir nefeste
"hepimiz insanız!"
