söyleyemedim

SÖYLEYEMEDİM

Kapı çaldı… Bir heyecan koşup açtım.

O gelmişti, beklediğim, sevdiğim, sevdiğimi söyleyemediğim.
Oracıkta kalakaldım onu görünce, öyle çarpıyordu ki yüreğim

Her zaman solgun olan benzimin, yanaklarımdan başlayarak bütün bedenime yayılan ateşle kızardığını hissettim.

Beni bu halde görmesinden canım çok acısa da garip bir haz da almıyor değildim.
“İçeri gel, seni çok özledim, ne zamandır nerdesin, anlatsan sabaha kadar dinlerim” demek istedim, diyemedim.

“İstediğiniz kitabı buldum kendim getirmek istedim.” dedi.
Sıkıca sarılıp “iyi ki geldin, iyi ki getirdin bu kitabı” demek istedim, dilime dinletemedim.
“Teşekkürler, kitap için” dedim.
“Bir ihtiyacınız olursa çekinmeyin arayın, ben bu çevreyi iyi bilirim, bir koşuda hallederim.” dedi, gülümsedi gözleri.“Tek ihtiyacım sensin, gitme artık kal” demek istedim, harfleri bir türlü kelimelerin içine dizemedim.
“Sağ olun, gerisini kendim hallederim, zahmet olmasın size”, dedim.
“Ne zahmet olacak, seni her gördüğümde baharlar açıyor içimde, baksana gülüşüme” desene dedi gözleri, araya içi dolu dolu bir sessizlik girdi, “öyleyse iyi akşamlar”, diyebildi.
“Öyle değil” demek istedim, diyemedim.
”İyi akşamlar” dileyip içeri girdim.
Sırtım kapanan kapıya dayalı, hayır dedim sertçe, gelmeyin artık kelimeler dilime.

Birer damla olup indiler gözümden cümlelerle, sert çıktığımı görünce.
Yoruldum, ne olur durun, akmayın içimden, dedim, dinletemedim.

Aktıkça gözyaşım, sızım bitecek zannettim; artıyormuş meğer içimdeki hayale meylim.

Bir sabah uyandığımda dedi ki bana aynadaki aksim; bir kez olsun söyleyebilseydin, sarılabilseydin eğer, işte o anda kollarında ölecekti sevdiğin.
HANDAN GÜLER