Yorumsevi

İlkokula giderken annem her akşam beni okuldan alırdı. Bir zamanlar yaşadığımız Gümüşhane’nin küçük dar sokaklarında akşam elimden tutmuş gidiyorken beraber oyunlar oynardık. Bir tanesi gayet saçmaydı ama beni inanılmaz eğlendiriyordu; birer kelime bulur kelimeyi her hangi bir yerinden böler başını sona sonunu ise başına koyar birbirimize söyler ve doğru kelimeyi bulmaya çalışırdık. Basit bir örnek verecek olursam minibüsü mini ve büs diye ayırır, büsmini yapar ve birbirimize söyleyip bulmaya çalışırdık. Annem hemen buluyorken ben nedense uzunca süre düşünür ancak bulurdum. Hafızamda kalan onun sürekli mırıldanıp cümleyi tekrar ettiği idi. Çok sonra bir akşam yine eve dönerken onun yaptığını yaptım ve bana sorduğu kelimeleri tekrar etmeye başladım ve iştee cevaplarrr :) Ne kadar basitmiş meğer tüm sorular. "Büsminibüsminibüsmini" Bir süre tekrar ettiğinde cevabı söyleyip durduğunu anlıyorsun hemen.

İşte bazen hayatta böyledir… Tekrar etmek gerekir, yinelemek, inatlaşmak, üstüne gitmek gerekir; aslında doğru olanı yanlış bir şekilde gördüğümüzü keşfetmek için.

Benim içinse elimde avucumda kalan tek şey anlamsız bir ilişkinin son kullanma tarihi çoktan geçmiş, bozguna uğramış sözcükleri iken aklımda takılıp kalmış tek sorumun cevabı içi "lığıbaş" yinelemem yeterli...

Sizlerinde tekrara düşmüş, kimliği bozulmuş ve anlamları düşmüş kelimeleriniz varsa onları bir kenara atmadan önce biraz daha inatla tekrar edin... Bakarsınız, o kelime; belki o aşk hala yaşamaktadır da siz sadece başını sonunu kaybetmişsinizdir...

Şans verin... Ki zamanı gelince siz de şans bulun...

Görsel: Flickr