"seninle bir fotoğraf karesinde buluşmuştuk..beni saran buruşuk ellerine aldırmadan geçip gidecekti yıllar..ikimizinde haberi yoktu ama sen yaşlanmıştın.. bir gün fotoğraflar sararacak, her gün mutlaka tozu alınan çerçevelerin içinde yer alacaktı..ve İstanbul'un sokaklarında dolanan ama kucağını arayan bir çocuk olacaktım ben..hiç bir zaman bindokuzyüzyetmişli yılların masumluğu kadar temiz olamayacaktım belki de..belki de bir karelik fotoğrafta aranan tek tanık olacaktın sen..
Tanrı sana elini uzattığında, bir balkonda korkuluk olarak kalmıştım..helva merasiminde elinde kaşık olmayan o çocuktum ben..duvardaki sureti solmuş fotoğrafların karşısında burnundan sümükleri akan ve gözyaşları dudaklarından içeri süzülen, kimsesiz bir bedendim sadece..ve en büyük bedelini yokluğunla ödeyen..
başsağlığı dileyen herkesin önünde dik durmaya çalışan ama ruhu ölen bir yetimdim..bana en zor gelen gece üzerimi örtecek ellerininde ölmesiydi..ve otlu peynirli böreği eteğinin sıcaklığında yiyemeyecek oluşumdu..
bir daha çürümeye yüz tutmuş kapımızdan giremeyecek ve yer masasına kurulamayacak oluşun üzmüştü beni..ardından laf söyleyen, yüzüne gülen insanların sahte gözyaşlarına bir ömrünü heba etmiş olman, beni onlara teslim etmek zorunda kalışınla son bulmuştu işte.. iyiydin sen..kimsede olmayan bir merhamete sahiptin..bu yüzden ya, hiç kimseye bir şey söylemeden oturduğun koltuğunda son buldu hayatla mücadelen..
bak! ardından helva pişirip, yemekler icat ediyorlar..kapımız daha önce hiç bu kadar misafiri almamıştı içeriye..yolunu gözlediğimiz akrabalar biraz önce girdiler bu derme çatma malikanemize..
benim gözlerim hala duvardaki resimlerinde ne çabuk gittiğini düşünüyorum..beni kucağından İstanbul sokaklarına bırakıp, niye gittiğini..
bulamayacağımı biliyorum..yıkılmak üzere olan dikiş makinasının sesini duyamacağımı da..okuldan eve bir tramvay yolu vardı..tam orada beklerdin bazen beni ve ben hep sana koşardım..şimdi; bu günden sonra yani, nereye gideceğimi bilmiyorum.."
"bu hikaye; babaanne veya anneannesinden başka kimsesi olmayan ve bu yitirişleri yaşamak zorunda kalmış tüm çocuklar için yazıldı..fotoğraf için teşekkürler.."
Tanrı sana elini uzattığında, bir balkonda korkuluk olarak kalmıştım..helva merasiminde elinde kaşık olmayan o çocuktum ben..duvardaki sureti solmuş fotoğrafların karşısında burnundan sümükleri akan ve gözyaşları dudaklarından içeri süzülen, kimsesiz bir bedendim sadece..ve en büyük bedelini yokluğunla ödeyen..
başsağlığı dileyen herkesin önünde dik durmaya çalışan ama ruhu ölen bir yetimdim..bana en zor gelen gece üzerimi örtecek ellerininde ölmesiydi..ve otlu peynirli böreği eteğinin sıcaklığında yiyemeyecek oluşumdu..
bir daha çürümeye yüz tutmuş kapımızdan giremeyecek ve yer masasına kurulamayacak oluşun üzmüştü beni..ardından laf söyleyen, yüzüne gülen insanların sahte gözyaşlarına bir ömrünü heba etmiş olman, beni onlara teslim etmek zorunda kalışınla son bulmuştu işte.. iyiydin sen..kimsede olmayan bir merhamete sahiptin..bu yüzden ya, hiç kimseye bir şey söylemeden oturduğun koltuğunda son buldu hayatla mücadelen..
bak! ardından helva pişirip, yemekler icat ediyorlar..kapımız daha önce hiç bu kadar misafiri almamıştı içeriye..yolunu gözlediğimiz akrabalar biraz önce girdiler bu derme çatma malikanemize..
benim gözlerim hala duvardaki resimlerinde ne çabuk gittiğini düşünüyorum..beni kucağından İstanbul sokaklarına bırakıp, niye gittiğini..
bulamayacağımı biliyorum..yıkılmak üzere olan dikiş makinasının sesini duyamacağımı da..okuldan eve bir tramvay yolu vardı..tam orada beklerdin bazen beni ve ben hep sana koşardım..şimdi; bu günden sonra yani, nereye gideceğimi bilmiyorum.."
"bu hikaye; babaanne veya anneannesinden başka kimsesi olmayan ve bu yitirişleri yaşamak zorunda kalmış tüm çocuklar için yazıldı..fotoğraf için teşekkürler.."
1 Yorumlar
Sözler tükeniyor..
Yüreğine sağlık...